چرا کسی خواهان خرید اموال اختلاس‌گر بزرگ نیست؟
«ارزش ۴۰ سند شناسایی شده از اموال غیرمنقول این امر طبق برآورد کارشناسی اولیه حدود دو هزار و ۲۳۹میلیارد ریال و ارزش سهم ۱۱/۲۷درصدی وی از کارخانه فولاد خوزستان ۵هزار میلیارد ریال است که این میزان در اختیار سازمان اموال تملیکی قرار دارد.» این تنها بخشی از گزارشی است که به تازگی امین دلیری، رئیس هیئت مدیره و مدیرعامل سازمان جمع آوری و فروش اموال تملیکی درباره اموال مه آفرید امیرخسروی، اختلاس‌گر مشهور ارائه کرده است؛
گزارشی حاوی اعداد درشت و چشم‌گیر که دست آخر به یک ابهام بزرگ می‌رسد: « ۴۰ مورد از اموال غیرمنقول این شرکت با ارزش بالغ بر۲هزار و ۲۳۹میلیارد تومان به نام دولت زده شد و علاوه بر آن، تا پایان سال ۹۳، ۱۴۴میلیارد ریال از اموال منصور آریا تعیین تکلیف شده و به فروش رسیده و تا پایان مرداد ماه امسال نیز ۷۵۶میلیارد ریال دیگر از اموال وی به فروش رفته است. بقیه اموال را تا به حال ۵ یا ۶ بار مزایده گذاشته‌ایم که از آن استقبال نشده است.»
بدین ترتیب مشخص می‌شود که به فاصله پانزده ماه و اندی از اعدام مه آفرید امیر خسروی، متهم ردیف اول پرونده فساد بزرگ مالی که با نام مستعار «امیرمنصور آریا» شناخته می‌شد، هنوز اثرات ضربه اقتصادی که به کشور وارد کرده بود، رفع نشده چراکه برخی از اموال وی به فروش نرفته و تکرار مکرر مزایده فروش هم نتوانسته گره‌گشایی کند. اما چرا کسی خواهن خرید اموال مه آفرید نیست؟
پاسخ به این سوال به جهاتی آسان و به دلایلی دشوار است؛ از رو آسان است که می‌دانیم از زمان تشکیل پرونده اختلاس سه هزار میلیاردی در سال ۱۳۹۰، نام شرکت‌های زیرمجموعه این فرد بر سر زبان‌ها افتاد تا ادامه حیات اقتصادی‌شان با مشکلات متعددی مواجه شود. این موضوع زمانی تشدید شد که مه‌آفرید، برادرانش و برخی دیگر از مدیران این شرکت‌ها دستگیر شدند و روند فعالیت‌های اقتصادی مجموعه بزرگ شرکت‌های امیرمنصور آریا، دچار اختلال شد. شرکت‌های فراوانی که برخی از تیر و تبار مجزایی بودند و بعضی در قالب هلدینگ «توسعه سرمایه‌گذاری امیرمنصور آریا» فعالیت می‌کردند و امور جاری و حتی توسعه‌ای‌شان به یکدیگر وابسته بود.
شاید راز یافت نشدن خریدار برای این شرکت‌ها هم همین باشد. آسیب‌هایی که ناخواسته در روند رسیدگی قضایی به پرونده، به این شرکت‌ها وارد آمد تا آن‌ها را از شرکت‌هایی سودده که مالکشان را روزبه‌روز ثروتمند‌تر می‌کردند، به شرکت‌هایی غیرخوش‌نام (اگر نگوییم بدنام!) تبدیل کند که معلوم نیست مالکیت آن در دست کیست و به احتمال زیاد هیچ نقشه راهی برای ادامه حیاتشان وجود ندارد. آسیبی که هرچه دستگاه قضا و مسئولان رسیدگی کننده به پرونده تلاش کردند از وارد آمدن آن به مجموعه بزرگ تجاری و اقتصادی امیرمنصور جلوگیری کنند، توفیق چندانی به دست نیاوردند.
البته می‌توان به گونه‌ای دیگر هم به ماجرای بی مشتری ماندنِ شرکت‌های امیرمنصور آریا نگاه کرد تا به نتایج متفاوتی رسید؛ از این زاویه که آنچه امیرمنصور آریا را از تاسیس شرکتی با عنوان «پخش امیرمنصور ایرانیان» در سال ۱۳۸۶ به این مجموعه عظیم رسانده بود که در برخی کشورها بانک می‌خرید، سهام‌دار عمده فولاد بود، تقاضای تاسیس «بانک آریا» را به بانک مرکزی داده بود و در کنار اداره هلدینگی با نام خودش، به امورات مختلفی از جمله تیم داری در لیگ برتر فوتبال مشغول بود، در وهله اول حضور وی در راس این همه این امور بود، نه کیف‌های پر از پولی که به این و آن هدیه می‌داد یا رانت‌هایی که می‌خورد، یا زد و بندهایی که می‌کرد و... .
این گزاره زمانی استحکام می‌یابد که بدانیم در انتهای نشست‌های محاکمه وی، زمانی که مه‌آفرید نابود شده و مه‌آفرید بی هیچ نقابی مقابل دیدگان افرادی که در دادگاه محاکمه علنی وی حضور می‌یافت، یک بار ادعایی مطرح کرد که خیلی‌ها را انگشت به دهان گذاشت و در کمال تعجب، هرگز پاسخی نگرفت. آنجا که متهم ردیف اول پرونده اختلاس بزرگ بعد از آنکه ادعا کرد همه از روند کارهایش در شهرهای مختلف آگاه بوده‌اند و گاه خودشان برای دادن برخی امتیازات به وی پیش قدم می‌شده‌اند، تاکید کرد: «حاضرم در یک اتاق دربسته تحت الحفظ باشم و پس از تنها ۴ سال ۴ شرکت خریداری شده را به سوددهی برسانم، بدون آنکه یک ریال به من پول بدهید!»
البته در آن زمان هم می‌شد به این ادعا پرداخت و درباره آن کنکاش کرد ولی اکنون که می‌شنویم از آن امپراتوری مالی تنها باقیمانده‌هایی به جا مانده که به رغم چندین بار مزایده، خریدار ندارند، این ظن تقویت می‌شود که نکند همان گونه که حسینی، وزیر اقتصاد دولت دهم درباره امیرمنصور آریا می‌گفت: «وی قهرمان صنعتی کشور است که در سال‌های گذشته ده هزار اشتغال ایجاد کرده و اکنون خطایی صورت گرفته ولی این فرد قهرمان است»؟ به‌راستی چرا چنین شبهه بزرگی را کسی پاسخ نگفت؟!
گزارشی حاوی اعداد درشت و چشم‌گیر که دست آخر به یک ابهام بزرگ می‌رسد: « ۴۰ مورد از اموال غیرمنقول این شرکت با ارزش بالغ بر۲هزار و ۲۳۹میلیارد تومان به نام دولت زده شد و علاوه بر آن، تا پایان سال ۹۳، ۱۴۴میلیارد ریال از اموال منصور آریا تعیین تکلیف شده و به فروش رسیده و تا پایان مرداد ماه امسال نیز ۷۵۶میلیارد ریال دیگر از اموال وی به فروش رفته است. بقیه اموال را تا به حال ۵ یا ۶ بار مزایده گذاشته‌ایم که از آن استقبال نشده است.»
بدین ترتیب مشخص می‌شود که به فاصله پانزده ماه و اندی از اعدام مه آفرید امیر خسروی، متهم ردیف اول پرونده فساد بزرگ مالی که با نام مستعار «امیرمنصور آریا» شناخته می‌شد، هنوز اثرات ضربه اقتصادی که به کشور وارد کرده بود، رفع نشده چراکه برخی از اموال وی به فروش نرفته و تکرار مکرر مزایده فروش هم نتوانسته گره‌گشایی کند. اما چرا کسی خواهن خرید اموال مه آفرید نیست؟
پاسخ به این سوال به جهاتی آسان و به دلایلی دشوار است؛ از رو آسان است که می‌دانیم از زمان تشکیل پرونده اختلاس سه هزار میلیاردی در سال ۱۳۹۰، نام شرکت‌های زیرمجموعه این فرد بر سر زبان‌ها افتاد تا ادامه حیات اقتصادی‌شان با مشکلات متعددی مواجه شود. این موضوع زمانی تشدید شد که مه‌آفرید، برادرانش و برخی دیگر از مدیران این شرکت‌ها دستگیر شدند و روند فعالیت‌های اقتصادی مجموعه بزرگ شرکت‌های امیرمنصور آریا، دچار اختلال شد. شرکت‌های فراوانی که برخی از تیر و تبار مجزایی بودند و بعضی در قالب هلدینگ «توسعه سرمایه‌گذاری امیرمنصور آریا» فعالیت می‌کردند و امور جاری و حتی توسعه‌ای‌شان به یکدیگر وابسته بود.
شاید راز یافت نشدن خریدار برای این شرکت‌ها هم همین باشد. آسیب‌هایی که ناخواسته در روند رسیدگی قضایی به پرونده، به این شرکت‌ها وارد آمد تا آن‌ها را از شرکت‌هایی سودده که مالکشان را روزبه‌روز ثروتمند‌تر می‌کردند، به شرکت‌هایی غیرخوش‌نام (اگر نگوییم بدنام!) تبدیل کند که معلوم نیست مالکیت آن در دست کیست و به احتمال زیاد هیچ نقشه راهی برای ادامه حیاتشان وجود ندارد. آسیبی که هرچه دستگاه قضا و مسئولان رسیدگی کننده به پرونده تلاش کردند از وارد آمدن آن به مجموعه بزرگ تجاری و اقتصادی امیرمنصور جلوگیری کنند، توفیق چندانی به دست نیاوردند.
البته می‌توان به گونه‌ای دیگر هم به ماجرای بی مشتری ماندنِ شرکت‌های امیرمنصور آریا نگاه کرد تا به نتایج متفاوتی رسید؛ از این زاویه که آنچه امیرمنصور آریا را از تاسیس شرکتی با عنوان «پخش امیرمنصور ایرانیان» در سال ۱۳۸۶ به این مجموعه عظیم رسانده بود که در برخی کشورها بانک می‌خرید، سهام‌دار عمده فولاد بود، تقاضای تاسیس «بانک آریا» را به بانک مرکزی داده بود و در کنار اداره هلدینگی با نام خودش، به امورات مختلفی از جمله تیم داری در لیگ برتر فوتبال مشغول بود، در وهله اول حضور وی در راس این همه این امور بود، نه کیف‌های پر از پولی که به این و آن هدیه می‌داد یا رانت‌هایی که می‌خورد، یا زد و بندهایی که می‌کرد و... .
این گزاره زمانی استحکام می‌یابد که بدانیم در انتهای نشست‌های محاکمه وی، زمانی که مه‌آفرید نابود شده و مه‌آفرید بی هیچ نقابی مقابل دیدگان افرادی که در دادگاه محاکمه علنی وی حضور می‌یافت، یک بار ادعایی مطرح کرد که خیلی‌ها را انگشت به دهان گذاشت و در کمال تعجب، هرگز پاسخی نگرفت. آنجا که متهم ردیف اول پرونده اختلاس بزرگ بعد از آنکه ادعا کرد همه از روند کارهایش در شهرهای مختلف آگاه بوده‌اند و گاه خودشان برای دادن برخی امتیازات به وی پیش قدم می‌شده‌اند، تاکید کرد: «حاضرم در یک اتاق دربسته تحت الحفظ باشم و پس از تنها ۴ سال ۴ شرکت خریداری شده را به سوددهی برسانم، بدون آنکه یک ریال به من پول بدهید!»
البته در آن زمان هم می‌شد به این ادعا پرداخت و درباره آن کنکاش کرد ولی اکنون که می‌شنویم از آن امپراتوری مالی تنها باقیمانده‌هایی به جا مانده که به رغم چندین بار مزایده، خریدار ندارند، این ظن تقویت می‌شود که نکند همان گونه که حسینی، وزیر اقتصاد دولت دهم درباره امیرمنصور آریا می‌گفت: «وی قهرمان صنعتی کشور است که در سال‌های گذشته ده هزار اشتغال ایجاد کرده و اکنون خطایی صورت گرفته ولی این فرد قهرمان است»؟ به‌راستی چرا چنین شبهه بزرگی را کسی پاسخ نگفت؟!
نظر شما
