شیلی-آرژانتین محتمل‌ترین فینالی است که قبل از شروع کوپا آمریکای 2015 قابل تصور بود و طرفداران فوتبال در سراسر دنیا می‌خواستند شاهد آن باشند؛ میزبانی که به دنبال نخستین قهرمانی قاره‌ای خود است به مصاف مدعی اصلی قهرمانی می‌رود و روی هر دو فشار زیادی برای پیروزی در این بازی وجود دارد.
برای شیلی بهترین موقعیت پیش آمده که به یک قرن ناکامی خود پایان دهد. این تیم نه‌تنها از حمایت هواداران پرشور خودی برخوردار است بلکه نسل فوق‌العاده‌ای از بازیکنان را در اختیار دارد که در بهترین باشگاه‌های اروپایی می‌درخشند. کلودیو براوو از بارسلونا، آرتورو ویدال از یوونتوس و الکسیس سانچس از آرسنال. اگرچه این سه تأثیرگذار بوده اند اما در موفقیت شیلی و صعود به فینال بازیکنانی مؤثر بوده‌اند که در رده باشگاهی کمتر شناخته شده‌اند اما بهترین بازی‌های خود را در پیراهن تیم ملی به نمایش گذاشته‌اند.
دو تا از این بازیکنان در مراحل حذفی خودشان را نشان داده‌اند. اول موریسیو ایسلا که بعد از انتقال به یوونتوس در سال 2012 به ندرت فرصت بازی برای این تیم پیدا کرده و فصل قبل در حضور قرضی در کویینزپارک رنجرز با این تیم از لیگ برتر سقوط کرد. او تنها گل پیروزی دشوار برابر اروگوئه را به ثمر رساند. نفر دیگر ادواردو وارگاس است که ناپولی به تیم‌های مختلف قرضش داده و فصل قبل هم‌تیمی ایسلا در QPR بود. او هر دو گل بازی با پرو در نیمه نهایی را به ثمر رساند و با چهار گل در صدر جدول گلزنان کوپا قرار گرفت. در شیلی تیم و سیستم بازی ستاره هستند و جالب اینکه بازی جذاب و پرهیجان و مبتنی بر پرسینگ شیلی را مارچلو بیلسای آرژانتینی ابداع کرد و حالا هموطنش، خورخه سامپائولی آن را دنبال می‌کند. برعکس، تیم آرژانتین با قدرت ستاره‌های خود رو به جلو حرکت می‌کند و تنها وظیفه پیش روی خراردو مارتینو استفاده حداکثری از ظرفیت بازیکنان این تیم است. در بیشتر بازی‌های این کوپا آمریکا استعداد و مهارت‌های فردی ثمره ناچیزی داشته. تیمی که لیونل مسی، سرخیو آگوئرو، آنخل دی‌ماریا و خاویر پاستوره را دارد و امثال گونسالو ایگواین، کارلوس توس و اور بانگا را روی نیمکت می‌نشاند، در چهار بازی ابتدایی خود در این جام تنها چهار گل زده بود هرچند در بازی با کلمبیا که بدون گل مساوی تمام شد، بارقه‌هایی از شکستن این سد خلل‌ناپذیر زده شد. در نیمه‌نهایی اما همه چیز عالی پیش رفت و مسی سه گل ساخت و در سه گل دیگر نقش داشت، پاستوره در پایان یک فصل خوب با پاری‌سن‌ژرمن عالی بازی کرد و دی‌ماریا یک فصل ناامیدکننده در منچستریونایتد را با زدن دو گل به دست فراموشی سپرد و در نهایت آرژانتین یک-شش پاراگوئه را در هم کوبید. حالا باید دوباره همان‌طور بازی کنند. تیمی که در فینال جام جهانی به آلمان باخته شاید برای آخرین بار فرصت داشته باشد که با این نسل از بازیکنان بااستعداد به دوری 22ساله آلبی‌سلسته از جام پایان دهد. از سال 1993 آرژانتین پنج بار قهرمان رقابت‌های زیر 20 سال جهان شده که نسل سال 2005 درخشان‌ترین بوده و مسی، آگوئرو، لوکاس بیلیا، پابلو سابالتا و اسکوییل گارای بقایای آن نسل هستند که یک دهه پیش برابر نیجریه به پیروزی رسیدند.
برتری میزبان در فینال‌ها
تاریخ در فینال‌های بزرگ به نفع میزبان‌ها بوده. آخرین بار که یک تیم میزبان در فینال کوپا آمریکا باخته 18 سال پیش بوده که بولیوی یک-سه به برزیلی باخت که رونالدوی در اوج را در اختیار داشت.
در دهه 2000 تا 2010 تنها یک بار میزبان فینال یک تورنمنت بزرگ باخت و آن پرتغال بود که در یورو 2004 برابر یونان شگفتی‌ساز شکست خورد. دو حضور اخیر آرژانتین در فینال‌ها با یک تراژدی به پایان رسیده. در فینال 2004 کوپا آمریکا، این تیم یک-دو از برزیل پیش بود و بازی را تحت کنترل داشت اما در آخرین ثانیه‌ها آدریانو گل تساوی را زد و علاوه بر آنکه خودش را مشهور کرد، باعث شد تیمش در ضربات پنالتی برنده شود.
سال گذشته در برزیل یک بار دیگر دل آرژانتینی‌ها شکست. ماریو گوتزه در وقت اضافه فینال جام جهانی گل برتری آلمان را زد در حالی که قبل از آن، مسی و یارانش فرصت‌های بهتری برای رسیدن به گل داشتند.
این نسل از ستاره‌های آرژانتین هیچ چیز برای تیم ملی کشورشان نبرده‌اند. در واقع بعد از دوران طلایی 1993-1978 که بیشتر آن را «سال‌های مارادونا» تشکیل می‌داد این تیم جامی نبرده. شیلی هم که فوتبالش 105 سال سابقه دارد هنوز هیچ افتخاری به دست نیاورده.
داوری
شیلی تا اینجای کوپا آمریکا با حریفی به کیفیت آرژانتین بازی نکرده و از طرف دیگر در مراحل حذفی از نظر تصمیمات داوری بی‌نهایت خوش‌شانس بوده. آن‌ها بیشتر دقایق دو بازی آخر خود را با برتری عددی نسبت به حریف بازی کرده‌اند و اخراج‌های بحث‌برانگیز راه این تیم را برای صعود هموار کرده ضمن اینکه لا روخا یک روز بیشتر از حریف خود استراحت کرده.
داوری در این تورنمنت چهارساله همواره مورد تردید و انتقاد واقع شده همان‌طور که در کل داوران اهل آمریکای جنوبی با این روند آشنا هستند. تقریبا در هر بازی بارها مردان سیاه‌پوش در محاصره بازیکنان دو تیم قرار گرفته‌اند و حتی بین دو نیمه هم دست از سر آن‌ها بر نداشتند.
سخت است در فینالی که یک طرف آن میزبان است تصمیمات داوری عادلانه‌ای را شاهد باشیم بنابراین از این جهت شیلی نسبت به آرژانتین برتری دارد. باید دید ویلمار رولدان کلمبیایی و دو کمک هموطنش تا چه حد می‌توانند جانب انصاف را در این بازی حفظ کنند.
شانس کدام تیم بیشتر است؟
آرژانتین به‌عنوان مدعی اصلی قهرمانی در بازی امشب حاضر می‌شود. این تیم در طول این کوپا آمریکا در قالب یک تیم پیشرفت زیادی کرده. بعد از بازی‌های نه‌چندان درخشان در مرحله گروهی، این تیم در یک‌چهارم نهایی برابر کلمبیا به نحوی بازی کرد که حریف تنها یک بار به محوطه جریمه‌اش آمد اما همچنان در گلزنی مشکل داشت و تیمی با آن همه ستاره هجومی در هر بازی یک گل بیشتر نزده بود. در نیمه نهایی آبی‌آسمانی و سفیدپوشان شش گل زدند که هر کدامش هواداران شیلیایی را به وحشت می‌انداخت ضمن اینکه ساختار دفاعی تیم تاتا مارتینو هم مستحکم و قابل اتکا بود؛ این تیم در 360 دقیقه اخیر تنها یک گل خورده و سرخیو رومرو دروازه‌بان تیم در بیشتر دقایق دو بازی مرحله حذفی تماشاگر بوده اما برابر شیلی این‌طور نخواهد بود. شیلی با 12 گل بهترین خط حمله این تورنمنت را در اختیار داشته. این تیم چهار گل هم خورده و تمام بازی‌های قبلی خود را در استادیوم ملی سانتیاگو که میزبان فینال است، برگزار کرده در حالی که آرژانتین برای نخستین بار به این استادیوم می‌آید. بهترین تیم‌های تورنمنت برای اینکه تاریخی بشوند، نهایت تلاششان را می‌کنند. در یک‌چهارم نهایی و نیمه‌نهایی کوپا آمریکا بازی وقت اضافه ندارد و بعد از 90 دقیقه کار به پنالتی می‌کشد اما خوشبختانه فینال مثل سایر تورنمنت‌هاست. شیلی هنوز کارش به پنالتی نکشیده و دوست ندارد این بار هم بکشد چون فشار تماشاگران روی پنالتی‌زن‌ها اثر منفی می‌گذارد.
نظر شما
