سیاوش کسرایی (متولد ۵ اسفند ۱۳۰۵ در اصفهان) شاعر، نقاش و از اعضای کانون نویسندگان ایران و از فعالان سیاسی چپ‌گرای تاریخ معاصر ایران بود. او دانش‌آموخته دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران و از بنیان‌گذاران انجمن ادبی شمع سوخته بود. سالیان دراز در حزب توده ایران فعالیت داشت و خانه‌اش در سال‌های نخست پس از انقلاب، یکی از جاهایی بود که نورالدین کیانوری، دبیر اول حزب توده ایران به آن رفت‌وآمد می‌کرد.کسرایی سراینده منظومه مشهور «آرش کمانگیر»، نخستین منظومه حماسی نیمایی است. وی یکی از شاگردان نیما یوشیج بود که به سبک شعر او وفادار ماند. از جمله مجموعه شعرهای بر جای مانده از سیاوش کسرایی، می‌توان به مجموعه شعر آوا، مهره سرخ، در هوای مرغ آمین، هدیه برای خاک، تراشه‌های تبر، خانگی، با دماوند خاموش و خون سیاوش اشاره کرد. به گفته صدرالدین الهی، اصطلاح «جهان‌پهلوان» را در اشاره به غلامرضا تختی ابتدا سیاوش کسرایی در قصیده‌ای به کار برد و این لقب روی تختی ماند.کسرایی از «نسل چهارم» و از آخرین نسل مهاجران ایرانی به اتحاد جماهیر شوروی بود. او از زندگی در شوروی رنج می‌کشید و تجربه درونی و رنج روحی خود را در سروده «دلم هوای آفتاب می‌کند» وصف کرده است. وی ۱۹ بهمن ۱۳۷۴ در سن ۶۹ سالگی پس از عمل جراحی قلب و ابتلا به ذات‌الریه در وین درگذشت و در «بخش هنرمندان» گورستان مرکزی این شهر به خاک سپرده شد. طبق وصیت سیاوش کسرایی، پس از مرگش هوشنگ ابتهاج متولی آثار او شد.
نظر شما
