بزرگ علوی مشهورترین نویسنده چپ‌گرای ایران ۱۳ بهمن ۱۲۸۲ در تهران متولد شد. سال ۱۲۹۰ برای تحصیل روانه آلمان شد. در دوران اقامت در آلمان چند اثر ادبی آلمانی را به فارسی برگرداند. سال ۱۳۰۷ از دانشگاه مونیخ فارغ‌التحصیل شد و به ایران بازگشت. سال ۱۳۰۹ کار در هنرستان صنعتی تهران را آغاز کرد و در همین دوران به گروهی از روشنفکران سوسیالیست به رهبری تقی ارانی پیوست. سرانجام سال ۱۳۱۵ به همراه ۵۲ تن دیگر بازداشت شد و به زندان افتاد. در دوره زندان کتاب «پنجاه و سه نفر» را نگاشت که درباره اعضای گروه سوسیالیست و سختی‌های آنان در زندان بود. او همچنین مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه با نام «ورق‌پاره‌های زندان» را در این مدت نوشت.پس از جنگ جهانی دوم، به کمونیسم اتحاد شوروی گرایش پیدا کرد. او همچنین یکی از بنیان‌گذاران حزب توده ایران بود و در کنار تقی ارانی و ایرج اسکندری، نخستین دوره مجله دنیا را منتشر می‌کرد. یکی از ویژگی‌های زندگی علوی دوستی عمیق او با صادق هدایت است. علوی مدتی پیش از وقوع کودتای ۲۸ مرداد در سن ۴۹ سالگی از ایران خارج شد و تا هنگام وقوع انقلاب ۵۷ در برلین شرقی سکونت داشت. در این زمان در دانشگاه هومبولت به عنوان استادیار اشتغال یافت و در پایه‌گذاری رشته ایران‌شناسی و زبان فارسی شرکت کرد. تا سن ۶۵ سالگی در این دانشگاه به تحقیق و تدریس پرداخت. از جمله ثمرات این دوران تدوین لغتنامه فارسی ـ آلمانی با همکاری پروفسور یونکر است.از بین داستان‌های کوتاه علوی، «چمدان» از همه مشهورتر است. همچنین رمان «چشم‌هایش» از آثار بسیار معروف اوست. آثاری نیز به زبان آلمانی نگاشته‌است که از آن جمله «مبارزات ایران» و «تاریخچه و تحول ادبیات فارسی نوین» را می‌توان نام برد. بزرگ علوی ۲۱ بهمن ۱۳۷۵ درگذشت.
نظر شما
