هوشنگ گلشیری ۲۵ اسفند سال ۱۳۱۶ در اصفهان به دنیا آمد. در کودکی همراه با خانواده به آبادان رفت. او دوران زندگی در آبادان را در شکل‌گیری شخصیت خود بسیار مؤثر می‌دانست. سال ۱۳۳۸ تحصیل در رشته ادبیات فارسی را در دانشگاه اصفهان آغاز کرد. آشنایی با انجمن ادبی صائب در همین دوره اتفاقی مهم در زندگی‌اش بود. او مدتی شعر می‌سرود اما خیلی زود دریافت در این زمینه استعدادی ندارد، بنابراین سرودن را کنار گذاشت و به نگارش داستان پرداخت. پس از چندی همراهِ شماری از نویسندگان نواندیش مانند ابوالحسن نجفی و محمد حقوقی حلقه ادبی جُنگ اصفهان را پایه گذارد.
یکی از اقدامات تأثیرگذارش تشکیل کارگاه‌های داستان و پرورش نسل تازه‌ای از نویسندگان ایرانی بود. وی جلسات هفتگی داستان‌خوانی و نقد داستان را که به جلسات پنج‌شنبه‌ها معروف شد، از سال ۱۳۶۲ تا پایان عمر خود در هر شرایطی به صورت مستمر برگزار کرد. سردبیری ماهنامه ادبی کارنامه را در تابستان ۱۳۷۷ بر عهده گرفت و نخستین شماره آن را در دی ماه همین سال منتشر کرد. یازدهمین شماره کارنامه به سردبیری او پس از مرگش در خرداد ۱۳۷۹ منتشر شد.
پس از درگذشت وی، بنیاد هوشنگ گلشیری برای ادامه تلاش‌های او و حمایت از فعالیت‌های ادبی تشکیل شد و جایزه هوشنگ گلشیری را برای اهدا به آثار منتخب ادبیات داستانی فارسی برقرار کرد. از جمله آثار او می‌توان به این نام‌ها اشاره کرد: مثل همیشه، نمازخانه کوچک من، دست تاریک دست روشن، بره گمشده راعی، آینه‌های دردار، جِن‌نامه و... هوشنگ گلشیری را بحق، پس از صادق هدایت بزرگ‌ترین داستان‌نویس ایرانی می‌دانند. مشهورترین اثر او رمان کوتاه «شازده احتجاب» بود که گلشیری در اواخر دهه چهل با انتشار آن به شهرت فراوانی رسید. هوشنگ گلشیری ۱۶ خرداد ۱۳۷۹ درگذشت.
یکی از اقدامات تأثیرگذارش تشکیل کارگاه‌های داستان و پرورش نسل تازه‌ای از نویسندگان ایرانی بود. وی جلسات هفتگی داستان‌خوانی و نقد داستان را که به جلسات پنج‌شنبه‌ها معروف شد، از سال ۱۳۶۲ تا پایان عمر خود در هر شرایطی به صورت مستمر برگزار کرد. سردبیری ماهنامه ادبی کارنامه را در تابستان ۱۳۷۷ بر عهده گرفت و نخستین شماره آن را در دی ماه همین سال منتشر کرد. یازدهمین شماره کارنامه به سردبیری او پس از مرگش در خرداد ۱۳۷۹ منتشر شد.
پس از درگذشت وی، بنیاد هوشنگ گلشیری برای ادامه تلاش‌های او و حمایت از فعالیت‌های ادبی تشکیل شد و جایزه هوشنگ گلشیری را برای اهدا به آثار منتخب ادبیات داستانی فارسی برقرار کرد. از جمله آثار او می‌توان به این نام‌ها اشاره کرد: مثل همیشه، نمازخانه کوچک من، دست تاریک دست روشن، بره گمشده راعی، آینه‌های دردار، جِن‌نامه و... هوشنگ گلشیری را بحق، پس از صادق هدایت بزرگ‌ترین داستان‌نویس ایرانی می‌دانند. مشهورترین اثر او رمان کوتاه «شازده احتجاب» بود که گلشیری در اواخر دهه چهل با انتشار آن به شهرت فراوانی رسید. هوشنگ گلشیری ۱۶ خرداد ۱۳۷۹ درگذشت.
نظر شما
