آن دل که تواش دیده بدی، خون شد و رفت
و ز دیدة خونگرفته، بیرون شد و رفت
روزی، به هوای عشق، سِیری میکرد
لیلی صفتی بدید و بیرون شد و رفت
(شیخ بهایی، عهد صفوی، رباعیات)